พระรอดน้ำต้น ๒๔๖๔

จากการสอบถามอาจารย์สันติ ตาบุรี อายุ 78 ปี (ปี พ.ศ.2526) ได้กรุณาเล่าให้ฟังว่าสมัยท่านเป็นสามเณรน้อย อายุประมาณ 12 ปี อยู่วัดจามเทวี นามว่า สามเณรอินแสง ตาบุรี ต่อมาปีเศษ ได้ย้ายมาจำพรรษาที่วัดมหาวัน เพื่อศึกษาต่อที่วัดพระธาตุหริภุญไชย (ประมาณปี พ.ศ.2462) มีการขุดหาพระรอด สมัยนั้นองค์ละประมาณ ห้าสิบสตางค์ ถึงสองบาทเป็นอย่างสูง และมักจะเลือกเอาเฉพาะองค์ที่สมบูรณ์ องค์ ที่หักชำรุดหรือบิ่นก็จะทิ้งไว้ตามโคนไม้ ในช่วงนี้สามเณรอินแสงได้ดำริอยู่ในใจว่าเห็นควรจะนำเศษพระรอดและพระเครื่อง อื่นๆ ที่หักชำรุด นี้มากดพิมพ์ให้เป็นองค์พระที่สมบูรณ์
ใช้เวลาเก็บรวบรวมประมาณสองปี จนสามเณรอินแสง มีอายุ 16 ปี (ประมาณปี พ.ศ.2464) จึงได้ไปขอยืมแม่พิมพ์จากเพื่อนสามเณรมาเป็นพิมพ์ จากนั้นก็นำเศษพระรอด หักชำรุดที่รวบรวมไว้มาบดละเอียดและนำพระหักชำรุดพิมพ์อื่นๆ ที่ขุด พบ ในวัดมหาวันอีกเล็กน้อยผสมรวมไปด้วย อีกส่วนหนึ่งเป็นดินขอ (ดินเหนียว ที่นำมาเผาทำกระเบื้องมุงหลังคาสมัยก่อน) ซึ่งในระยะนี้เอง มีเพื่อนสามเณรบางองค์ก็ได้สร้างพระรอดกันบ้างแล้ว โดยใช้เนื้อพระเก่ามาบด และพิมพ์ออกมาแจกจ่าย เท่าที่จำได้ก็มี พระรอดครูบากองแก้ว รวมอยู่ด้วย เพราะระยะนั้นสามเณรอินแสงและครูบากองแก้วจำพรรษาอยู่วัดมหาวัน สมัยเป็นสามเณรด้วยกัน แต่ครูบากองแก้วมีวัยวุฒิมากกว่าสามเณรอินแสง ประมาณ 3-4 ปี หลังจากกดพิมพ์แล้ว จึงทำการเผาจนได้ที่ ด้วยการเผานี้เอง พระรอดกรุน้ำต้นจึงมีหลายสีเช่น พิกุล เขียว เหลือง ฯลฯ เป็นการสร้างเพียงครั้งเดียวเท่านั้น จำนวนพระประมาณ สอง หรือสามคุน้ำ เมื่อเสร็จจากการเผาได้นำไปเข้าพิธีต่างๆอยู่หลายพิธี จากนั้นจึงได้แจกจ่ายไป เป็นจำนวนมากพอสมควร ที่เหลือเก็บไว้ในกุฏิ ภายหลังได้รวบรวมจำนวนที่เหลือบรรจุลงในน้ำต้นขนาดกลางและได้เก็บไว้ส่วนตัว เล็กน้อยก่อนสึก จากสามเณรได้นำพระรอดที่บรรจุในน้ำต้น ขุดดินฝังไว้ในวัดมหาวัน พร้อมกับปลูกต้นลำไยไว้เหนือหลุมเพื่อเป็นเครื่องหมาย